Po udanym początku sezonu cieszyłam się na chwilę przerwy od ścigania podczas Świąt Wielkanocnych. Nie przypuszczałam, że złapię wtedy infekcję, która będzie się za mną ciągnęła ponad miesiąc.

Wciąż z oznakami choroby, trochę wmawiając sobie, że przecież jest już po, przystąpiłam do wyścigu w Schaan. Dobrze wyszłam ze startu i fajnie pojechałam dwie rundy, ale na tym koniec. Potem walczyłam już tylko z problemami z oddychaniem i wszechobecnym błotem na trasie. Mimo wszystko dojechałam jeszcze dziesiąta i zrobiłam kilka punktów UCI.

Tydzień później był wyścig w Heubach. W czwartek zrobiłam jeden z moich treningowych testów, który absolutnie nie powalił mnie wynikiem. Mimo to zdecydowałam się na start w Niemczech. Efekt był podobny jak tydzień wcześniej w Liechtensteinie. Dobre dwie rundy, a potem spływanie. Znowu do głosu doszły problemy z oddychaniem. Na dwie rundy wystarczyło działania olejków eterycznych, ale potem wszystko wróciło i nie mogłam normalnie oddychać. Dotarłam do mety dziewiętnasta (i tym razem załapałam kilka punktów) i wiedziałam, że mimo tego, że uwielbiam się ścigać, to trzeba wdrożyć plan naprawczy.

Tak też się stało. Razem z trenerem zdecydowaliśmy o odpuszczeniu ścigania aż do pierwszego Pucharu Świata w Novym Meście na Morave i poświęceniu tego czasu na pełne wyzdrowienie i dobry trening. Te decyzje nigdy nie są łatwe, zwłaszcza gdy jest się na granicy zdrowia i choroby – robić trening czy nie robić, a jak już robić to jaki. Jak to wyszło? Przez kolejne dwa tygodnie trenowałam i próbowałam się wykurować. „Próbowałam”, bo szło to bardzo opornie i dopiero w czwartek przed Pucharem Świata poczułam się naprawdę dobrze. Jednocześnie udało mi się zrealizować wszystkie treningi, a cyferki wskazywały, że jest lepiej niż było przed Wielkanocą. Wiedziałam, że jestem gotowa na fajny wynik w Pucharze i tylko wyjście ze startu było dla mnie stresujące – ósmy rząd jest bliższy końca stawki, a elita kobiet startuje gorzej niż elita mężczyzn i znacznie łatwiej o głupią kraksę.

Treningi w Czechach szły bardzo dobrze. Wreszcie fizycznie wszystko się zgadzało, a i technicznie szło mi jak nigdy wcześniej na tej trasie. Niedzielny start wyszedł mi dobrze. Zgodnie z moimi przewidywaniami było nerwowo i kilka razy trzeba było pocisnąć po hamulcach zamiast po pedałach, ale mimo tego rundę startową skończyłam jako 37. Był to zysk dwudziestu pozycji. Na pierwszej rundzie wyprzedziłam kolejne sześć zawodniczek i zakotwiczyłam się w grupce jadącej na pozycjach 28-31. I tak jechałam, z dobrym samopoczuciem aż do czwartej rundy, na której poczułam, że z tyłu mam flaka… Powietrze uchodziło stosunkowo wolno, więc mogłam dojechać do strefy technicznej. Tam nastąpiła szybka zmiana koła i mogłam ruszyć dalej. I tak straciłam około minuty na tej rundzie i spadłam na 38. miejsce. Szybko poczułam, że koło, które dostałam nie jest idealne i tarcza hamulcowa mocno ociera. Jechałam podobnie jak rundy przez defektem, ale nie mogłam wykręcić tych samych czasów. Z „zaciągniętym ręcznym” straciłam kolejną minutę na dwóch ostatnich rundach.

Metę przekroczyłam na 39. pozycji, ze świadomością, że nogi są mocne, technika bez zastrzeżeń, a głowa dobra. Szkoda defektu, bo była szansa na walkę o 28. miejsce i stratę na mecie wyraźnie poniżej pięciu minut. Cóż, nie tym razem. Kontynuuję pracę i liczę na to, że będę mogła w tym sezonie pojechać na miarę zbudowanej formy i bez zbędnych przygód.